16. Schaken in Veendam

van onze speciale verslaggever Menno senior:

Bedum 2 naar Veendam.
Een tochtje naar ‘De Dukdalf’ in Veendam is op zich al een belevenis. De toegangswegen zijn spaarzaam verlicht, voeren langs donker water en vele wolkenfabrieken. We waren enigszins aan de late kant, maar de schaakvrienden uit Veendam hadden de klokken nog niet aangezet. Schaken blijft op dit niveau een aangenaam spelletje.
Het werd  een indringend avondje. 
Aan het tweede bord werd Menno senior vakkundig van het bord gemept. Het was alsof hij eergisteren had leren schaken. Een dieptepunt en dus al snel met 1-0 achter. 
Bert V., die Menno nog opbeurde door te zeggen dat zoiets iedereen kan overkomen, zette een scherpe aanval op, offerde een stuk en zetten het bord daarmee in vuur en vlam. Echter, de aanval liep dood. Bert kwam met een waardeloze stelling te zitten. Een volle toren achter, een slechte pionnenstructuur en geen enkele kans op een goed resultaat. Maar, zijn tegenstander wilde het te fraai doen. Bert kreeg kans op eeuwig schaak en beteuterd moest zijn tegenstander dat erkennen. 
Menno medior schotelde  een complexe stand op het bord. In zijn karakteristieke houding, met het hoofd stevig geklemd tussen beide handen, hoorde je hem bijna denken. Plotseling kwam er een einde aan de partij toen zijn tegenstander zijn dame zomaar weggaf en terstond Menno de hand reikte. De tussenstand was derhalve gelijk.
Alles moest van Jaap, spelend aan het  eerste bord, komen. Een snelle blik op het bord deed vermoeden dat Jaap zou gaan winnen. Zijn zwarte loper beheerste het hele bord en zijn stelling was gewoonweg superieur. Een overwinning leek er aan te komen. Iedereen verzamelde zich om het bord, want het was razend spannend. De tegenstander bood af en toe remise aan, maar Jaap weigerde toe te geven. Terecht. De mensen, die rondom het bord verzameld waren, zagen tot 2x toe dat Jaap in 1 (!!) zet mat zou kunnen geven. Maar Jaap deed dat niet en moest uiteindelijk berusten in een remise. De denkkracht van en 80-jarige is niet meer zo scherp, zo zei hij na afloop. Dus weer terug, langs het donkere water en de wolkenfabrieken. 
De avond kreeg nog een staartje. Menno senior had zijn bril laten liggen en moest dus weer de gang naar Veendam maken. Weer die wolken, weer dat water, weer de biljartende mensen in ‘De Dukdalf’, weer de rokende dames buiten bij de ingang, weer de voorzichtige voorbereidingen voor Kerst en weer via donkere wegen terug naar Peize, denkend aan deze bijzondere avond. Je wordt daar niet vrolijk van. Gelukkig had men de bril zorgvuldig bewaard!